زندگی با طعم لادن

همچین وقتایی، نزدیکای عید که میشد، مامان همه ملحفه‌ها، رویه‌ی لحاف تشک ها و پرده‌ها رو می‌شست. بعد توی حیاط چند تا بند رخت اضافه میکرد از این دیوار به اون دیوار. حیاط میشد پر‌ از پارچه‌های سفید ساده، آبی راه راه، صورتی گل درشت و چهارخانه‌های رنگی. ظهر که میشد، مامان که خسته از کار زیاد خوابش می‌گرفت یواشکی میرفتم توی حیاط. با یه متر قد از لای ملحفه‌ها رد میشدم به لبه‌ی مرطوب پایین ملحفه‌ها دست می‌کشیدم و حسابی از نم داغ پارچه‌ها کیف می‌کردم. بعد سرم رو بالا میگرفتم و سرخی داغ خورشید از لای چهارخونه‌های تار و پود پارچه‌ سُر میخورد توی چشمام.

این روزا در خودم قدرتی می‌بینم که به آینده امیدوارترم میکنه. وقتی یه لایه به آدمهای دور و برم نزدیک تر میشم، رنج‌های پنهانشون که رخ نشون میده، ضعفشون در تحمل مشکلات رو که میبینم یاد خودم میفتم که سالهاست دارم تنهایی این شیب تند سر بالایی زندگیم رو بالا میام. هر چند تا چشم کار میکنه مسیر خالی از نقطه‌ی روشنیه و خبری از قله نیست، اما به مهارت‌هایی که تا به اینجا به دست آوردم اطمینان دارم و به استقامتم. امروز به معنای کلمه از خودم راضیم. من هر آنچه در توان داشتم برای این زندگی گذاشتم.

میگه: چرا شبا اینقدر زود میخوابی؟

تازه چت‌های اخیر تلگرامم رو چک کردم. شگفت انگیزه. همه شون با دوستان مجازی بوده. کسانی که حتی یک بار ندیدم و صداشون رو هم نشنیدم. حتی در حد تصویر پروفایل از بعضیاشون آشنایی ندارم.